Het verhaal van mama Inge
Inge is mama van Lars (6) en prematuur tweeling Ellie en Lotte.
Ik verblijf nu zo’n 7 weken in het Ronald McDonald Huis. Uiteraard dacht mijn 6-jarige zoon dat het een huis was waar alle dagen frietjes en hamburgers gegeten werd, maar tot zijn grote spijt is dat niet het geval. In België is er maar eentje, en ik heb het geluk dat het Huis net naast de campus Jette ligt.
Hoe kan ik jullie beschrijven wat het Huis eigenlijk is. Officieel is het een plaats waar je als ouder kan verblijven wanneer je kind ziek is, en je dicht bij je kind wil zijn. In mijn geval zijn mijn tweelingdochters op neonatologie omdat ze te vroeg geboren zijn, en bij 1 van hen de longen niet goed ontwikkeld zijn. Ik verblijf hier dus al even, om langer bij hen te kunnen zijn, en niet alleen thuis te zitten.
Je vindt er een gemeenschappelijke keuken, een living, een stiller hoekje, en een tiental kamers voor families. Je kan het dus wat vergelijken met een studentenhuis voor volwassenen. Er is zelfs een ‘kotmadam’ (Ingrid, de house manager). Iedereen krijgt een plankje in de koelkast en een plaatsje in de kast, en een zijn zelfs stickertjes om op je materiaal te kleven.
Daar houdt de vergelijking met een studentenhuis dan ook op. Het Huis wordt gerund door de House Manager en een hoop vrijwilligers. Mensen die in hun vrije tijd naar daar komen en Er Zijn.
Om te babbelen, te organiseren, te troosten, en veeeeeeel cake te bakken. Ze zijn er altijd. Overdag en ‘s nachts. Ze wassen, poetsen, praten, en bakken dus :)
Wat is Het Huis dan wel?
Het Huis is een oase van rust. Wanneer je thuiskomt en helemaal ‘uitgepiept’ bent van alle alarmpjes en toeters en bellen, kan je in de zetel ploffen. Wanneer je jouw buik vol hebt van broodjes in de drukke cafetaria, kan je zelf je potje maken (of fastfood bestellen om je zoon happy te maken ;) ). Wanneer de TL-lichten je migraine bezorgen, kan je je terugtrekken op je kamer.
Het Huis is een veilige haven. Waar je het verdriet even kan achterlaten aan de deur, of het mee binnen nemen en delen. Alle ouders daar maken hetzelfde mee. Je leert er trieste verhalen kennen, met hoopvolle of verdrietige eindes. Je duimt mee voor elkaar, je troost samen, lacht samen, of je gaat alleen op je kamer zitten- dat mag ook.
Het Huis is een plaats waar je terug jezelf kan zijn, en niet alleen ‘mama van’.
Het Huis is Thuiskomen. Laat ik dat even concreet maken met een voorbeeld. Een tweetal weken geleden had ik echt een vreselijke dag. Het dochtertje met de zwakke longen had wat alarmkes gedaan, was zichtbaar aan het zwoegen om te ademen en het was gewoon te veel. Ik kwam thuis en rook versgebakken cake. (Afvallen daar doen we in Het Huis niet aan mee.)
Ik ga aan een tafeltje zitten wanneer een andere mama binnenkomt, met een even rotte dag. Het was bijna middernacht. We hebben samen gehuild, mekaar geknuffeld, en warme cake gegeten. Het was een van de meest troostende momenten in mijn leven, en sowieso de allerbeste cake.
Of een ander voorbeeld. Ik vertelde Ingrid hoe moeilijk het is als alleenstaande om er te zijn, en ook voor jezelf te zorgen. Die avond was er verse soep, vol vitamines-om-beter-voor-jezelf-te-zorgen. Of die keer toen ze me met een veel te zware frigobox vol melk afzette aan de hoofdingang, omdat ik zover niet kon stappen…
Een Huis met een ziel…. met de M van Menselijkheid. De C van Charme. De D van Duizendpoten. De O van Open armen. De N van Noodzakelijk. De A van Adembenemend. De L van Liefde. De D van Dienstbaar en de S van allemaal Samen- want vechten voor het leven van je kind, dat doe je niet alleen.
Binnenkort komt 1 van mijn dochters naar huis, en dus ga ik Het Huis verlaten. Ik ga het missen, en het zal altijd een beetje mijn Thuis blijven. Elke keer wanneer ik de rood-met-gele fastfoodketen passeer, zal ik met veel liefde aan jullie denken.
Met een dikke dankjewel aan Ingrid en alle lieve vrijwilligers. Merci voor de babbels, de liefde, de hulp en de oneindig veel stukjes cake ❤️